Anneme dönüşmekten ölesiye korkuyorum
Birikmişlerin getirisiyle yazmak istedim. Mükemmelliyetçi biri olduğum için kafamdaki milyonlarca düşünceyi en mükemmel şekle getirmeden paylaşamıyorum. Doğal olarak hiç bir şey mükemmel olamayacağı için bu hayatta bana hep engel oluyor. Ama bu sefer kendimi tutamayacak seviyeye geldim ve içimdekileri suyu bardaktan boşaltırcasına dökmek istiyorum. ANNEME DÖNÜŞMEKTEN ÖLESİYE KORKUYORUM. Ona benzemekten, dönüşmekten, onun ruhsal ve fiziksel sorunlarının aynısına sahip olmaktan. Hayata onun gibi bakabilme ihtimalim oluşundan. Yaş aldıkça daha çok o olmaktan. İleride birini sevip onunla hayat yollarımı birşeştirdiğimde ona annem gibi davranmaktan, ilerde çocuklarım olduğunda annem gibi annelik yapmaktan.. Hayatımı siyah bir dumanla kaplıyor sanki.. bilmiyorum anlatamıyorum bu duyguyu belkide. Etrafımdaki çoğu kişinin annesi onların hayattaki en değerli parçası olurken ben anneme bir yabancıyım sanki. Çocukluğumdan beri bana büyük bir nefret beslediğini düşünerek, hissederek yaşadım. Hayatında büyük bir hata, pişmanlık ve kıskançlık duyduğu bir varlık gibi hissettim. Ve bütün bunların hepsi benim ben olmama koskocaman bir engel oldu hayatımda. Hep korkarak büyüdüm. Kim ne der, ne düşünür.. hep başkalarından onay almak için yaşadım sanırım. Hep o uslu akıllı kız olmak zorunda kaldım sevilebilmek için. Sanırım bu yüzdendirki küçük bir çocuğa dönüştüm gençliğimde. Yaşayamadığım duyguları yaşatmaya olan bütün çabam. Kimse benim çocuk ruhuma laf etmesin lütfen. Gerçi çok umrumda da değil bu saatten sonra. Kendime sözlerimi vericem ve onları tutmak için savaşacağım. Gerçi bu güne kadar hep bir savaş haliyle yaşadım ama sanırım hayat böyle bir şey. Buraya anonim olmadan açtığım bir hesapta ikinci defa içimi döküyorum. Normalde asla duygularını, düşüncelerini insanlara açmayan bir insandım. Fakat artık böyle devam edemiyorum. Belkide burası hepimize korkmadan içimizi açıp, içimizdeki sesi başkalarındanda duyup hayatlarımızı daha özgürce ve özgünce yaşayıp yargılanmadan birbirimizi tanımamıza vesile olacak o yerdir, kim bilir??
Beni dinlediğiniz için teşekkür ederim ve annesine dönüşmekten korkan kızlarıma dönüşmeyeceğimizin sözünü vermek dileğiyle
Sizleri seviyorum🌞
Seni o kadar iyi anlıyorum ki… Etrafındaki herkesin annesiyle olan ilişkisini gördükçe içi yanıyor insanın neden ben de böyle sevilemedim diye soruyorsun. Bir de onun gibi davrandığını fark ettiğinde gelen kendinden nefret etme hissi… Sen çok güzelsin sadece o bunu göremeyecek kadar karanlık.
Seninle benzer duyguları paylaştım, aynı senin gibi düşünüyordum. Hala suçlu olduğunu düşündüğüm o kadar çok şey var ki… Ama onu olduğu gibi kabullendim. Onu anlamaya çalıştım hala çalışıyorum. Olaylara onun açısındam bakınca ona kin güdememeye başladım. Herkesin bakış açısı farklıdır. Örneğin kendi annemden bahsedeyim inanılmaz algıcı ve alıngan biri. Çoğu zaman hayret ediyorum. Ama artık bu yüzden ona kızmıyorum. Annemler 4 kardeşlermiş, 3. Kardeşi yani dayım downs sendromlu olduğu ve çok sık hastalandığı için annnesi tarafından hep geri planda kalmış ister istemez. Ablasıysa hep en küçük kardeşlerine bakmak zorunda kalmış. Annemin kışdan neden nefret ettiğini hiç anlamazdım mesela çok da saçma bulurdum. Meğer işin aslı başkaymış. Kışın dayım çok hastalanır ve ananem annemi mecbur alt katlarındaki yengesi gile bırakıp hastaneye gidermiş. İster istemez ihmal edilerek büyümüş. Lise de baş örtüsü yüzünden okumayı bırakmış ve kendini geliştirme fırsatı olmamış. Hala zaman zaman kırılıyorum, çoğu zaman karşılaştığı şeylere verdiği tepkileri aşırı saçma buluyorum. Ama onu böyle kabul ettim. Kendi çabamla ona daha nazik davranmaya yavaş yavaş olaylara farklı pencerelerden bakmayı göstermeye çalışıyorum. Bundan beş sene önceki ben annemin bu halini görse şok olurdu sanırım. Mükemmel bir değişim yok, beklemiyorum da. Zaman zaman çok saçma bir şeye fazla sinirlenip uzattığında inanılmaz sinirleniyorum. Saygımı bozmadan kırmadan tane tane verdiği tepkiyi ona açıklamaya çalışıyorum. Çoğu zaman hak veriyor artık. Günden güne bana karşı daha iyi oluyor. Ama hala en büyük korkum ilerde ona benzemek. Onu ne kadar öyle kabul etsem de ona benzememek için çok çabalıyorum. Asla tamamen değişmiyorlar malesef, ama orta noktayı bulunca her şey biraz daha oluruna varıyor. Umarım annenle aranızdaki ilişki iyileşir 🤍🤍